Üçüncü gün… Erkenden uyanıyoruz. Ekmek almayı unuttuğumuz için Hakkâri merkeze dönmemiz kaçınılmaz oluyor. Ekibimizin ekmekle imtihanı başlıyor, zira zirve günü de bu eksikliği yaşayacağız. Ee, haliyle git gellerimiz var diyoruz… Çarçabuk toparlanıp sabah çorbası için yola koyuluyoruz. Yol bir buçuk saat sürecek, dünden biliyoruz.

Hakkâri merkezdeyiz, otelimizin yanındaki bir çorbacıya doluşuyoruz. Yerel bir lezzet tatma fırsatı var önümüzde: Beyran Çorbası. Etli bir “yemek” formatındaki bu tat –kesinlikle tavsiye olunur. Ardından filtre kahve buluyoruz, kaçırır mıyız? Birer capucino ile taçlandırıyoruz bu fırsat sortisini.

10.30’da aracımızdayız. Bugünkü hedefimiz Mergan Yaylası. Ana yoldan ayrılır ayrılmaz güvenlik güçlerinin ablukasıyla karşılaşıyoruz. Ekip olarak bir “feragatname” imzalıyoruz, yok riskleri biliyoruz, yok kaya düşer, buz parçalanır, başımıza bir hal gelirse sorumluluk kendimize ait diye. Mevzuat böyleymiş; kimlik kontrollerimizi yaptılar, bizler de imzaladık, mecbur. Bir saat sonra, hemen yolun dibinde, Gelezo Şelalesi’nde kısa bir mola veriyoruz. Hemen karşımızda oluşup ayaklarımızın dibindeki kocaman bir ağacın gölgesinde dereye dönüşen bu orta boy, şirin şelalede hatıra fotoğraflarımızı çekip tekrar yola koyuluyoruz. Yaklaşık bir saatlik yolculuktan sonra Cennet-Cehennem Vadilerine, kamp kuracağımız alana varıyoruz. 2457 rakımlı yayla, kalabalık bir mekân; ekâbirin buralarda olduğunu öğreniyoruz, hatta reklam filmi çekimlerine tanık oluyoruz. Meşhur bir yere mi geldik, ne?

Bir saat içinde çadırlar kurulacak ve yürüyüşe geçeceğiz diyor rehberimiz. Öyle de oluyor ve 13.45’te yokuşa sarıyoruz, hedefimiz yukarılardaki milyon yıllık buzullar. Evet, yanlış okumadınız, milyon yıllık! Bir buçuk saat sonra, büyük bulanık bir göl kenarındayız ve hemen onun üzerinde buzullar, üstü kararmış, kaya parçalarıyla kaplı… Hey gidi kadim topraklar; şairin dediği gibi “Havva Ana’n dünkü çocuk sayılır, Anadolu’yum ben!” Mil-yon Yıl!.. 2684 metre rakımlı göl kenarında birkaç hatıra fotosu çekiyor ve gözü dikiyoruz buzullara. Bir on dakikalık yürüyüşle buzullara dokunabilecek mesafeye varıyoruz. Buzullar kırılgan. Geçen yıl iki turist can vermiş, kırılan buzulların gazabına uğramış, “aman!” diyoruz, yaklaşmayalım. Burada da fotolar, selfiler patlatılıyor ve dönüş… Kampa varışımızı tahmin etmeye çalışıyoruz İsmail’le. (Ekip onu Laz İsmail diye biliyor, ama Laz değil, üstelik benim musahip, aramızdaki iddialarda ben kazansam da kaybetmiş adderim) O bir saat koyuyor ortaya, ben başka bir saat diyorum.

Buzullara git-gel toplamda 10 kilometrelik parkurumuz cebimizde, (alın size bir aklimatizasyon daha, ekip zirveye hazırlık adına çok şey yapıyor, çok) 18.00’de kamp alanındayız. Ben kazanıyorum/kaybediyorum.

Akşam oldu, millet aç, aç! Başlasın bakalım yemek hazırlıkları. Bu kez menüde menemen var. Hayriye ve Yeter’le birlikte girişiyoruz, yıkama, temizleme doğrama... Yok biber öldü mü, yok soğanı erken mi koyalım, geç mi, derken karanlık basmadan yemek hazır. 16 kişilik menemen, kazan gibi bir kapta pişirilip servis ediliyor. Ekip yemeği başarılı bulmuş olmalı ki adımız “master şefe” filan çıkıyor. Bence açtılar, aç! Ekip, kalender meşrebliydi, güzel çirkin aramazdı, dağ başında sıcak bir yemek bulmuştu, daha ne olsundu…

Sonrası mı? Malum: “kamp ateşi” ve etrafında sıcak sohbetler, şarkılar, türküler, halaylar…

Saat 22.00 gibi çadırlarımızdaydık. Uyku; ama öyle kolay olmayacaktı, ne soğuk bir geceydi o öyle… Sabah olmak bilmedi. Altta iki, üstte üç kat giysi, ayaklarda çift çorap üşümekten kurtaramadı beni. Sordum sabah diğer arkadaşlara, pek üşümemişler. Ben de zaten yedi gece boyunca bir tek burada üşüdüğümü hatırlıyorum; ama üşüdüm be kardeşim, hem de çok.

Üstelik dağların arasında olduğumuzdan bir türlü güneş doğmak bilmedi, ısınamadım, sabah olamadı bir türlü.

Nihai hedefimiz mutluluksa, ne zaman daha mutlu oluruz…

Dünyanın bir kitap olduğunu ve seyahat etmeyenlerin, onun sadece bir sayfasını okuduklarını öğrendiğimiz zaman.

Namık Budak

namikbudak@gmail.com